Bagi seorang wanita, mesej itu membawa makna yang besar. Ia bukan sekadar teks di skrin, ia simbol harapan. Dengan janji itu, dia mula merancang masa depan. Dia yakin, hatinya berada pada orang yang tepat. Dia menolak lamaran lain, menolak peluang lain, kerana seluruh hidupnya sudah diarahkan pada satu janji — bahawa dia akan bergelar isteri lelaki itu.
Namun, kenyataan yang datang sungguh menghancurkan. Beberapa bulan kemudian, lelaki itu tiba-tiba menghilang. Tiada alasan, tiada penjelasan. Janji perkahwinan ditarik balik begitu sahaja. Nombor telefon anak guam saya disekat, seolah-olah hubungan bertahun itu tidak pernah wujud. Dari insan yang pernah berjanji menjaga, dia kini dilayan seperti beban yang mahu dilupakan.
Lebih menyakitkan, gangguan tidak berhenti di situ. Kenalan lelaki itu mula masuk campur. Media sosial menjadi medan serangan. Mesej berbaur ugutan, sindiran tajam, bahkan fitnah yang mengaibkan mula disebarkan. Anak guam saya bukan sahaja menanggung luka emosi akibat dikhianati, tetapi juga tekanan mental dan reputasi yang tercalar di mata umum.
Di sinilah undang-undang memainkan peranan penting. Ramai tidak tahu bahawa di Malaysia, kemungkiran janji untuk berkahwin pernah diiktiraf oleh mahkamah sebagai asas untuk menuntut pampasan. Ia bukan sekadar isu peribadi atau drama cinta semata-mata. Ia boleh menjadi kes sivil. Ada rekod di mana pihak lelaki diarahkan membayar pampasan berjuta-juta ringgit kerana gagal menunaikan janji perkahwinan.
Kenapa? Kerana janji itu mencipta harapan. Janji itu membentuk keputusan hidup orang lain. Dan bila janji itu dimungkiri, kerugian — sama ada dari segi emosi, maruah, atau kewangan — tidak boleh dipandang ringan.
Inilah yang perlu masyarakat faham: janji bukan sekadar kata-kata indah. Bila ia direkodkan, ia boleh menjadi bukti. Dan bila ia dimungkiri, undang-undang ada kuasa untuk menghukum.
Cinta boleh gagal, hati boleh luka. Tetapi jangan pernah lupa — dalam dunia undang-undang, keadilan sentiasa ada ruang untuk ditegakkan.
