Saya pernah kendalikan satu kes yang betul-betul buat saya rasa geram. Ia melibatkan sebuah pertubuhan kecil yang hidupnya penuh dengan semangat kebajikan. Mereka bukan organisasi besar, bukan syarikat berduit juta, tapi mereka ada hati yang besar untuk membantu anak-anak sekolah daripada keluarga susah.
Berbulan-bulan mereka merancang satu program khas. Bajet dikumpul, pembekal dipilih dengan teliti, kontrak pun sudah ditandatangani. Malah, bayaran penuh sudah diselesaikan awal-awal — kerana percaya dengan janji pembekal bahawa semuanya akan berjalan lancar.
Hari program tiba. Anak-anak sekolah sudah berkumpul, senyuman terukir di wajah mereka, penuh harapan untuk menerima barang-barang sumbangan yang dijanjikan. Tetapi apa yang berlaku?
Barang yang dihantar langsung tidak sama dengan apa yang tertera dalam kontrak. Kuantiti tidak cukup. Kualiti pula hancur. Ada barang yang siap rosak. Apa yang sepatutnya jadi hari yang menggembirakan, bertukar jadi hari yang penuh kekecewaan.
Pertubuhan kecil itu terpaksa membuat keputusan yang berat. Demi memastikan program tidak gagal, mereka terpaksa korek duit sendiri. Duit yang sepatutnya boleh digunakan untuk projek lain, terpaksa dikorbankan begitu saja. Mereka rugi, tetapi lebih daripada itu, mereka rasa dikhianati.
Ramai orang anggap kontrak hanyalah kertas. Sekadar formaliti. Tetapi hakikatnya, kontrak adalah janji yang ada kuasa undang-undang. Bila satu pihak mungkir, pihak yang rugi memang berhak menuntut kembali kerugian mereka. Dan tuntutan itu bukan sekadar nilai kecil — ia boleh meliputi semua kerugian yang wajar, termasuk kos tambahan, kerosakan reputasi, dan trauma emosi yang ditanggung.
Moralnya jelas: kalau nak berniaga, tepati janji. Jangan sesekali main-main dengan kontrak. Sekali orang tuntut di mahkamah, bukan sahaja duit yang melayang — reputasi anda sebagai peniaga boleh hancur, kepercayaan pelanggan boleh hilang, dan nama baik yang dibina bertahun-tahun boleh musnah hanya kerana satu pengkhianatan janji.
